İyilik Hallerim

İyi insan olmayı sorgular oldum bu aralar. Naif, ince düşünceli olmak hem yoruyor hem de zarar veriyor bazen.

Böyle iyi olucam diye, ince düşündükçe beklentiye de girmeye başlıyorsun. Karşındaki insanlarda sana iyiniyetli davransın istiyorsun. Göremeyince hayal kırıklığı.

Kendimi bildim bileli bu yaşıma kadar kimse hakkında kötü düşünmedim, kimsenin kuyusunu kazmadım. Hatta başıma gelen birçok olaydan sonra en acımasız kendimi eleştirdim.

Bazen olayı abartıp saflık derecesinde iyiniyetli davranabiliyorum. Ve ne yazık ki; kötüye kullanıldığını gördüğümde yine kendimi eleştiriyorum, yine kendime kızıyorum. “Niye böyle yapıyorsun, kendini saf yerine koyduruyorsun diye”

Çocukken günlük tutardım. Ne zaman üzülsem hemen özenle sakladığım defterime sarılır içimi dökerdim. Mutlu olduğum günler yazmazdım nedense, bu seferde vicdan yapar, özür dilerdim günlüğümden. "Sevgili günlük lütfen uzun süredir yazmadığım için beni affet, biliyorum seni çok ihmal ettim, hep üzüntümü paylaşmak için sana yazıyorum" gibi şeyler yazardım. Anlayacağınız bir deftere bile değer verir, nazik davranırdım, sanki gizli bir dostmuş gibi.  Şu an bloğa da bu muameleyi yaptığımın farkındayım.

Sadece takıldım bu aralar klavyeye gidiverdi ellerim, iyi olmaya ara mı versem acaba?