Sessizliği dinliyorum..

Bitsin diye dört gözle baktığım çok yorucu bir günün ardından eve ulaştım. Çocuklar uyuyup  el ayak çekilince, çayımı koydum önüme, arkama yaslandım. Gözlerimi kapattım. Karanlığı, sessizliği dinledim. En çokta kendimi. Pıt pıt atan kalbimi, beynimin içindeki binlerce sesi. Ne tuhaf, insan kendi ile bile yalnız kalamıyor. Baktım olacak gibi değil, ne zamandır her yakaladığım fırsatta merakla okuduğum kitabı aldım elime, baktım 7-8 sayfa kalmış bitmesine. İçim buruldu nedense, birkaç haftalık beraberliğimiz bitecekti bu sayfaları tükettiğimde. Hemen yatağımın yanında duran yerden kalkacak, kütüphanedeki rafların arasına konulacaktı, tıpkı diğerleri gibi. Sonunu merak etsemde vazgeçtim okumaktan birkaç gün daha kalsın istedim başucumda. Bırakmak ne zor şey. Gün boyunca taktığım ne varsa, olduğu yerde bırakmayıp kafamın içinde her yere taşıdığım gibi. Sessizliği bulmakta öyle..dinlemekte..